ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးမဟုတ်သော်လည်း နှောင်ကြိုးတစ်ခု

မျှော်လင့်မထားသော စွမ်းရည် စီးဆင်းမှု-
ယခင် ရွှေ့ပြောင်း အလုပ်သမား မျိုးဆက်များနှင့် မတူဘဲ မဲဆောက်သို့ မကြာသေးမီက ရောက်ရှိ လာသူ အများအပြားသည် မြန်မာနိုင်ငံ လူလတ်တန်းစား များမှ ဖြစ်ကြသည်။၎င်းတို့တွင် ဆရာဝန်များ၊ ပါမောက္ခများ၊ အင်ဂျင်နီယာများ၊ စွန့်ဦးတီထွင်သူများနှင့် ပစ်မှတ်ထားသော နှိပ်စက်ညှဉ်းပန်းမှုမှ လွတ်မြောက်လာခဲ့သော အနုပညာရှင်များ ပါဝင်သည်။ တက္ကသိုလ် ကထိက ၄၀ ကျော်နှင့် ဆေးဘက်ဆိုင်ရာ ကျွမ်းကျင်ပညာရှင် ဒါဇင်ပေါင်းများစွာနှင့် အခြားသော ပညာရှင် အများအပြားသည် ယခုအခါ မြို့ထဲတွင် ငြိမ်သက်စွာ နေထိုင်နေကြသည်။ သို့သော် ထိုင်းနိုင်ငံ၏ မူဝါဒများသည် ၎င်းတို့၏ အသက်မွေးဝမ်းကျောင်း လုပ်ငန်းများတွင် လုပ်ကိုင်ခွင့်ကို တားမြစ်ထားသောကြောင့် ၎င်းတို့၏ ကျွမ်းကျင်မှုများသည် မကြာခဏဆိုသလို အသုံးမ၀င်ကြပေ။ ထိုသို့သော ဖြိုခွင်းမှုများသည် အထောက်အထားမဲ့သူများကို ထိခိုက်နစ်နာစေရုံသာမက၊ ၎င်းသည် ရပ်ရွာတစ်ခုလုံးကို အကြောက်တရားများကို ကြဲချကြခြင်းဖြစ်သည်၊ စီးနင်းမှုများသည် လုပ်ရိုးလုပ်စဉ်အတိုင်း လိုက်နာမှုနည်းပါးပြီး သတိပေးချက်ကဲ့သို့ပင် ခံစားခဲ့ရသည်။ ရွှေ့ပြောင်းနေထိုင်သူများ ပုန်းအောင်းနေကြသည်။ ကလေးတွေ ကျောင်းမတက်နိုင်ကြတော့ပါ။ ဖျားနာသည့်လူများက ဆေးရုံကို ရှောင်ကြသည်။ အကြောက်တရား၏ အငွေ့အသက်က ဘယ်သူ့ကိုမှ မကူညီဘဲ လူတိုင်းကို ဘေးမကင်းစေတော့ပါ။ ကလေးများ သင်ယူခြင်းဖြစ်သည်မထီမဲ့မြင်ပြုခြင်းမဟုတ်ပါ။မဲဆောက်ရှိ ထောင်ပေါင်းများစွာသော မြန်မာကလေးငယ်များသည် ထိုင်းအခွန်ထမ်းများ၏ ထောက်ပံ့မှု ဖြင့်မဟုတ်ဘဲ ရပ်ရွာက လည်ပတ်သည့် အလွတ်သဘော ကျောင်းများဖြစ်သည့်  ရွှေ့ပြောင်း သင်ကြားရေးစင်တာများ (MLC) တွင် တက်ရောက်ကြသည်။

ဇူလိုင်လ ၈၊ ၂၀၂၅။သောင်ရင်းသတင်းလွှာ

ဤနယ်စပ်သည် မျှဝေထားသော မျှော်လင့်ချက်နှင့် လူသားချင်းစာနာမှု၏ တံတားတစ်စင်းဖြစ်ပါစေ။အချိန်ကာလအကျပ်အတည်းတစ်ခုအတွင်း မျှဝေထားသောမြို့။ မဲဆောက်မြို့သည် နယ်စပ်မြို့တစ်ခုမျှသာ ဖြစ်သည် ။ ကုန်သွယ်မှု၊ ယဉ်ကျေးမှု၊ ဆွေမျိုးပေါက်ဖော်များနှင့် မကြာသေးမီနှစ်များအတွင်း ဆင်းရဲဒုက္ခများ မျှဝေခံစားခဲ့ကြသည့် ထိုင်းနှင့် မြန်မာတို့၏ မျိုးဆက်များ ဖြတ်ကျော်လာခဲ့သည့် နေရာတစ်ခုဖြစ်သည်။ ၂၀၂၁ ခုနှစ် ဖေဖေါ်ဝါရီလ ၁ ရက်နေ့တွင် စစ်တပ်က အာဏာသိမ်းရန် ကြိုးပမ်းခဲ့ချိန်မှစ၍ မဲဆောက်တွင် အကြမ်းဖက်မှု၊ နှိပ်စက်ညှဉ်းပန်းမှုနှင့် နိုင်ငံရေးပြိုလဲမှုတို့ကြောင့် မြန်မာလူမျိုးများ ထွက်ပြေးတိမ်းရှောင်လာမှု သိသိသာသာ များပြားလာသည်ကို တွေ့ရသည်။ အများစုသည် ၎င်းတို့အား သန့်ရှင်းရာဌာနအဖြစ် ခွင့်ပြုပေးသည့်အတွက် ထိုင်းကို တိတ်တိတ်လေး ကျေးဇူးတင်စွာဖြင့် နေထိုင်ကြသည်။ သို့သော် မကြာသေးမီလများအတွင်းတွင် ထိုဘေးကင်းသည်ဟူသောခံစားချက်သည် ယိုယွင်းလာသည်။ အထောက်အထားမဲ့ ရွှေ့ပြောင်းနေထိုင်သူများကို ဖြိုခွင်းမှု ပြင်းထန်လာသော်လည်း အွန်လိုင်းတွင် ကျယ်ကျယ်ပြန့်ပြန့် ပြောဆိုမှုများသည် – အလုပ်အကိုင် ခိုးယူမှု၊ ပြည်သူ့ဝန်ဆောင်မှုများ အားလွှမ်းခြုံခြင်း သို့မဟုတ် ပြည်တွင်းစီးပွားရေးလုပ်ငန်းများနှင့် ပြိုင်ဆိုင်ခြင်းတို့ကို ခြိမ်းခြောက်မှုများအဖြစ် မြန်မာလူမျိုးများကို ခြိမ်းခြောက်သူများအဖြစ် ခြယ်မှုန်းထားသည်။

သို့သော် မြန်မာလူမျိုးတစ်ဦးစီ၏ နောက်ကွယ်တွင် ခြိမ်းခြောက်မှုတစ်ခုမဟုတ်သော်လည်း ရှင်သန်မှု၊ ဂုဏ်သိက္ခာနှင့် ၎င်းတို့၏ အိမ်ရှင်ကို လေးလေးနက်နက်လေးစားမှုဆိုင်ရာ ဇာတ်လမ်းတစ် ပုဒ်ဖြစ်သည်။ ဤသည်မှာ ကျူးကျော်မှုပြဿနာ မဟုတ်ပါ၊ ၎င်းသည် ကရုဏာ၊ အတူယှဉ်တွဲနေထိုင်မှုနှင့် ကျွန်ုပ်တို့၏ လူသားချင်းစာနာမှုကို စမ်းသပ်ချက်တစ်ခုဖြစ်သည်။

နယ်စပ်အလုပ်သမားများ- မြို့၏အလေးချိန်ကိုထမ်းပိုးခြင်း-
COVID-19 ကြောင့် မဲဆောက်မြို့၏လမ်းမများပေါ်တွင် ကင်းစင်သွားသော မြန်မာရွှေ့ပြောင်းနေထိုင်သူများသည် မြို့ကို ပြန်လည်အသက်ဝင်လာစေခဲ့ပါသည်။ သူတို့သည် လယ်ယာများဆီသို့ ပြန်သွားကြသည်၊ စက်ရုံများပြန်ဖွင့်ကြပြီး၊ ပြန်လည်ရှင်သန်နေသော အိမ်များ၊ ဈေးများနှင့် ဈေးဆိုင်များဆီသို့ ပြန်သွားကြသည်။ သူတို့မရှိပါကပြည်တွင်းစီးပွားရေး တော်တော်များများ ပိတ်သွားပါလိမ့်မည်။ ပဲခူးမှ အသက် ၂၇ နှစ်အရွယ် မိခင် မနီလာသိန်းသည် ယခုအခါ ကျွန်ုပ်တို့၏ပြင်ပရင်းမြစ် များဖြင့်လည်ပတ်နေသောအထည်ချုပ်စက်ရုံတွင် အလုပ်လုပ်နေပါသည်။ သူမသည် တစ်ရက်လျှင် ဘတ် ၂၀၀ သာရရှိသည်—တရားဝင်သတ်မှတ်ထားသည့်အနိမ့်ဆုံးတစ်နေ့စာပခကြေးငွေထက်လျော့နည်းပါသည်၊သို့သော် “ဗုံးများထက် ပိုကောင်းသေးသည်” ဟုသူကဆိုသည်။ မြန်မာနိုင်ငံတွင်ဆန္ဒပြပွဲအတွင်း ခင်ပွန်းဖြစ်သူ သေနတ်နှင့်ပစ်သတ်ခံခဲ့ရပါသည်။ သူမ၏ကလေးငယ်သည်သူမ၏နောက်ကျောတွင် အဝတ်ဖြင့်စည်းထားပြီး ပူပြင်းသောအပူအောက်တွင် ရှပ်အင်္ကျီများကို မီးပူတိုက်ကာ သားဖြစ်သူ ဘေးကင်းစွာဖြင့်ကျောင်းတက်ရမည့်နေ့ကို အိပ်မက်မက်နေလေသည်။ နီလာကဲ့သို့ပင်၊ ရွှေ့ပြောင်းအလုပ်သမားအများအပြားသည် ညစ်ပတ်၊ အန္တရာယ်များ၊ခက်ခဲပြီးထိုင်းနိုင်ငံသားများ မလုပ်ကြသဖြင့်လစ်လပ်သွားသည့် “3D အလုပ်များ” ဟုခေါ်သည့် အလုပ်များကိုလုပ်နေကြပါသည်။ သူတို့သည်သန့်ရှင်းရေး၊ ချက်ပြုတ်၊ ရိတ်သိမ်း၊ တည်ဆောက်၊ ထုတ်လုပ်ရေးအလုပ်များကိုလုပ်နေကြပါသည်။သူတို့သည်အိမ်ငှားခပေးချေခြင်း၊ စားနပ်ရိက္ခာဝယ်ပြီး ပြည်တွင်းကုန်သွယ်မှုကို ပံ့ပိုးပေးပါသည် အကာအကွယ်အနည်းငယ်နှင့် အခွင့်အရေးနည်းပါးသော တရားဥပဒေဘောင်အတွင်း နေထိုင်စဉ် ၎င်းတို့သည် ထိုသို့လုပ်ဆောင်ကြသည်။

ကျန်းမာရေးစောင့်ရှောက်မှုနှင့် ခက်ခဲသောရွေးချယ်မှုများ-
မြန်မာလူမျိုးများသည် ထိုင်းဆေးရုံများကို ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးဖြစ်စေပြီး အခမဲ့ ပြုစုစောင့်ရှောက်မှုကိုရယူခံစားနေကြသည်ဟု ဆိုရှယ်မီဒီယာတွင် ဖော်ပြသည်။ ဒါပေမယ့် အမှန်တရားက ပိုပြီးတော့ သိမ်မွေ့ပါသည်။ ရွှေ့ပြောင်းနေထိုင်သူ အများအပြားသည် ယင်းတို့အတွက်၎င်းတို့ကိုယ်တိုင် ပေးဆောင်ကြသည်။ အချို့သည်သာ နိုင်ငံတကာအလှူရှင်များက ပံ့ပိုးပေးသော အကျိုးအမြတ်မယူသော ကျန်းမာရေးအာမခံအစီအစဉ် M-Fund မှ အကျုံးဝင်ခံစားကြပါသည်။
တခြားသူများကသူတို့၏ အိတ်ထဲကနေ ပေးခေျကြပါသည်။ ရွေးချယ်ခွင့်မရှိသူများအတွက် ဆေးရုံများသည် ကုသမှုမစမီ ရံဖန်ရံခါ ဘတ်ငွေ ၁၀၀၀၀ မှ ၂၀၀၀၀ အထိ စရံငွေပေးချေရလေ့ရှိသည်။ဘာမှမရှိဘဲ ထွက်ပြေးလာသည့် မိသားစုများအတွက်၊ ယခုလိုကုန်ကျစရိတ်များက လက်လှမ်းမမီပါ။ မန္တလေးမှ အသက် ၁၉ နှစ်အရွယ် ကျောင်းသူ မမိုးသီတာသည် ဖခင်ဖြစ်သူ နှလုံးရောဂါဖြင့် ဆုံးပါးသွားခဲ့သည်။ “ကျမတို့မှာဘာ စာရွက်စာတမ်းမှ မရှိဘူး။ ဆေးရုံက ဘတ် ၁၅၀၀၀ တောင်းတယ်။ ကျမတို့မှာ ၃၀၀၀ ပဲရှိတယ်” ဟုသူမကပြောသည် “သူတို့က ဆေးရုံတက်လို့မရဘူးလို့ပြောတယ်”ဟုသူကဆက်ပြောသည်။
အချို့ကိစ္စများတွင် သနားကြင်နာတတ်သော ဆရာဝန်များသည် အခကြေးငွေကို လျှော့ပေါ့ပေးကြသည်။သို့သော်ဤသည်က အာမမခံနိုင်ပါ။ ၎င်းတို့သည် စနစ်အား အသုံးချနေသူများ မဟုတ်ကြပေ— ၎င်းတို့သည် ၎င်းတို့အတွင်း၌ ရှင်သန်နေသူများဖြစ်ကြပြီး၊ အကူအညီမရရှိသည့်အခါ ပြသခဲ့သည့် ကြင်နာမှုတိုင်းအတွက် ကျေးဇူးတင်ရှိကာ ဝမ်းနည်းကြေကွဲနေသူများဖြစ်သည်။

မျှော်လင့်မထားသော စွမ်းရည် စီးဆင်းမှု-
ယခင် ရွှေ့ပြောင်း အလုပ်သမား မျိုးဆက်များနှင့် မတူဘဲ မဲဆောက်သို့ မကြာသေးမီက ရောက်ရှိ လာသူ အများအပြားသည် မြန်မာနိုင်ငံ လူလတ်တန်းစား များမှ ဖြစ်ကြသည်။၎င်းတို့တွင် ဆရာဝန်များ၊ ပါမောက္ခများ၊ အင်ဂျင်နီယာများ၊ စွန့်ဦးတီထွင်သူများနှင့် ပစ်မှတ်ထားသော နှိပ်စက်ညှဉ်းပန်းမှုမှ လွတ်မြောက်လာခဲ့သော အနုပညာရှင်များ ပါဝင်သည်။ တက္ကသိုလ် ကထိက ၄၀ ကျော်နှင့် ဆေးဘက်ဆိုင်ရာ ကျွမ်းကျင်ပညာရှင် ဒါဇင်ပေါင်းများစွာနှင့် အခြားသော ပညာရှင် အများအပြားသည် ယခုအခါ မြို့ထဲတွင် ငြိမ်သက်စွာ နေထိုင်နေကြသည်။ သို့သော် ထိုင်းနိုင်ငံ၏ မူဝါဒများသည် ၎င်းတို့၏ အသက်မွေးဝမ်းကျောင်း လုပ်ငန်းများတွင် လုပ်ကိုင်ခွင့်ကို တားမြစ်ထားသောကြောင့် ၎င်းတို့၏ ကျွမ်းကျင်မှုများသည် မကြာခဏဆိုသလို အသုံးမ၀င်ကြပေ။ ထိုသို့သော ဖြိုခွင်းမှုများသည် အထောက်အထားမဲ့သူများကို ထိခိုက်နစ်နာစေရုံသာမက၊ ၎င်းသည် ရပ်ရွာတစ်ခုလုံးကို အကြောက်တရားများကို ကြဲချကြခြင်းဖြစ်သည်၊ စီးနင်းမှုများသည် လုပ်ရိုးလုပ်စဉ်အတိုင်း လိုက်နာမှုနည်းပါးပြီး သတိပေးချက်ကဲ့သို့ပင် ခံစားခဲ့ရသည်။ ရွှေ့ပြောင်းနေထိုင်သူများ ပုန်းအောင်းနေကြသည်။ ကလေးတွေ ကျောင်းမတက်နိုင်ကြတော့ပါ။ ဖျားနာသည့်လူများက ဆေးရုံကို ရှောင်ကြသည်။ အကြောက်တရား၏ အငွေ့အသက်က ဘယ်သူ့ကိုမှ မကူညီဘဲ လူတိုင်းကို ဘေးမကင်းစေတော့ပါ။ ကလေးများ သင်ယူခြင်းဖြစ်သည်မထီမဲ့မြင်ပြုခြင်းမဟုတ်ပါ။မဲဆောက်ရှိ ထောင်ပေါင်းများစွာသော မြန်မာကလေးငယ်များသည် ထိုင်းအခွန်ထမ်းများ၏ ထောက်ပံ့မှု ဖြင့်မဟုတ်ဘဲ ရပ်ရွာက လည်ပတ်သည့် အလွတ်သဘော ကျောင်းများဖြစ်သည့်  ရွှေ့ပြောင်း သင်ကြားရေးစင်တာများ (MLC) တွင် တက်ရောက်ကြသည်။

ဤသည်များကို နိုင်ငံတကာ NGO များနှင့်အလှူရှင်များက ပံ့ပိုးပေးပါသည်။ ၎င်းတို့သည် အခြေခံပညာရေး၊ ထိုင်းဘာသာစကားနှင့် ကျန်းမာရေးအသိပညာပေးသည်။ ကလေးများကို လမ်းဘေးတွင်လေ​လွင့်မည့်အန္တရယ်မှကင်းဝေးစေပြီး မြန်မာနိုင်ငံသို့ ပြန်သည့်အခါ ပြန်လည်လူဝင်ဆန့်စေရန် ပြင်ဆင်ပေးနေကြသည်။ဤကျောင်းများသည်ထောက်ပံ့စရာ”ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုး” မဟုတ်ပါ။ မျှော်လင့်ချက်အတွက် မြှုပ်နှံခြင်းသာဖြစ်၏။ ထိုင်းနိုင်ငံသည် ယခုအခါ လမ်းဆုံလမ်းခွတွင် ရပ်တည်နေသည်။ အကြောက်တရားနှင့် ပြစ်ဒဏ်ကို နှစ်ဆတိုးစေမလား—သို့မဟုတ် ၎င်းသည် လူသားဆန်မှုနှင့် အမြင်အာရုံဖြင့် ဦးဆောင်မည်လားဟူ၍ဖြစ်သည်။ မဲဆောက်တွင်နေထိုင်သည့် မြန်မာများထာဝရနေရန်တောင်းဆိုနေခြင်းမဟုတ်ပါ။ အိမ်ပြန်နိုင်ရန်အချိန်တော်တော်ကြာနေထိုင်လိုခြင်းသာဖြစ်ပါသည်။ သို့သော်လည်းသူတို့မဲဆောက်၌ရှိနေစဉ်တွင်ပါဝင်ကူညီလိုကြပါသည်၊ စည်းကမ်းများကို လိုက်နာပြီး ဂုဏ်သိက္ခာရှိစွာ နေထိုင်လိုကြပါသည် ။ကြီးမားတဲ့ခြားနားချက်ကို ဖြစ်စေနိုင်သည့် သေးငယ်သောလက်တွေ့ကျသည့်အဆင့်များရှိပါသည်။ရနိုင်သော၊ တတ်နိုင်သော စာရွက်စာတမ်းလမ်းကြောင်းများကို ချဲ့ထွင်ပါ။ မူဝါဒရေးရာနှင့်ပတ်သက်၍ ရွှေ့ပြောင်းအသိုက်အဝန်းများနှင့် တိုက်ရိုက်ထိတွေ့ဆက်ဆံပါ။ကျွမ်းကျင်သော ဒုက္ခသည်များကို ပညာရေး၊ ကျန်းမာရေး၊ နှင့် အနုပညာကဏ္ဍတို့တွင် ပါဝင်ကူညီခွင့်ပြုပါ။ နိုင်ငံရေးရည်ရွယ်ချက်မပါဘဲ ရွှေ့ပြောင်းကလေးများအတွက် သင်ကြားရေးစင်တာများကို ကာကွယ်ပါ။အကြောက်တရား မဟုတ်ဘဲ အသက်ရှင်နေသော အဖြစ်မှန်များကို ထင်ဟပ်စေသော တိကျသော အများသူငှာဆိုင်ရာ သတင်းအချက်အလက်ကို ပံ့ပိုးပါ။

ဤသည်မှာရွှေ့ပြောင်းအလုပ်သမားများ၏သက်သာချောင်ချိရေးကိစ္စမဟုတ်သော်လည်းထိုင်းနိုင်ငံ၏ အနာဂတ်လည်းဖြစ်ပါသည်။ပိုမိုလုံခြုံသော၊ မှတ်တမ်းတင်ထားသော၊ ပေါင်းစပ်ထားသောအသိုင်းအဝိုင်းများသည် အုပ်ချုပ်ရန်ပိုမိုလွယ်ကူသည်၊ ကျန်းမာသန်စွမ်းပြီး ပိုမိုအကျိုးဖြစ်ထွန်းစေသည်။ ထိုင်းနှင့် မြန်မာကြား ဆက်ဆံရေးသည် ရှည်လျား နက်နဲသည်။ အခုချိန်မှာတော့ သံသယမဖြစ်ဘဲ ဂရုစိုက်ဖို့ လိုပါသည်။ အသက်ရှင်နေသော အဖြစ်မှန်ကို ထင်ဟပ်စေသော တိကျသော အများသူငှာ သတင်းအချက်အလက်ကို ပံ့ပိုးပါ။ ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးမဟုတ်သော်လည်း ချည်နှောင်မှုတစ်ခုဖြစ်သည်။မဲဆောက်၌တံတိုင်းများထပ်မလိုအပ်ပါ။ တံတားများလိုအပ်ပါသည်။ ဤမြို့ရှိ ဗမာများက ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုး မဟုတ်ပါ။ ၎င်းတို့သည် ငြိမ်းချမ်းရေး၊ ပူးပေါင်းဆောင်ရွက်မှုနှင့် မျှဝေသာယာဝပြောသော အနာဂတ်အတွက် အသက်ရှင်သော ဆက်စပ်မှုတစ်ခုဖြစ်သည်။ ကျွန်ုပ်တို့အများစုသည် အိမ်မပြန်နိုင်မချင်း အသက်ရှင်နေထိုင်ရန် ကြိုးစားကြရသည်။ ဤအတောအတွင်း ထိုင်းနိုင်ငံ၏ ဖြေရှင်းချက်၏တစ်စိတ်တစ်ပိုင်းဖြစ်ဖို့အတွက် အဆင်သင့်ဖြစ်နေပါပြီ။ ကျေးဇူးပြု၍ ကျွန်ုပ်တို့ကို ပြဿနာများအဖြစ်မဟုတ်ဘဲ အိမ်နီးချင်းများအနေနှင့် ကြည့်မြင်ပါ။ ရာဇ၀တ်ကောင်များကဲ့သို့မဟုတ်ဘဲ လူများကဲ့သို့ပင်ဖြစ်ပါသည်။

စာရေးသူအကြောင်း
(စာရေးသူသည် ထိုင်းနိုင်ငံ မဲဆောက်မြို့တွင် နေထိုင်သော မြန်မာဒုက္ခသည်များနှင့် လူထုစည်းရုံးရေးမှူးဖြစ်သည်။ လုံခြုံရေးအရ ၎င်းတို့၏အမည်နှင့် အသေးစိတ်အချက်အလက်များကို သိမ်းဆည်းထားပါသည်။ နေထိုင်ခဲ့သည့်အတွေ့အကြုံနှင့် ရွှေ့ပြောင်းအသိုက်အဝန်းများနှင့် နီးကပ်စွာလုပ်ဆောင်မှုကြောင့် ထိုင်းနှင့်မြန်မာပြည်သူများအကြား နားလည်မှုတည်ဆောက်ရန် ဤရှုထောင့်ကို မျှဝေပါသည်။)

အဲမောင်း
Khaodod English သတင်းစာမျက်နှာတွင်ဖော်ပြသည့် Not a burden but a Bond ဆောင်းပါးကိုပြန်ဆိုပါသည်။